Jutro możemy być martwi, czyli recenzja You Me Her.

Jak przekonuje SoKo jutro możemy być już martwi. Zachęca, by kochać ludzi zanim odejdą jak ks.Tischner. Jeśli nie jesteśmy gotowi kochać, nie jesteśmy gotowi by żyć. Zaczęłam oglądać serial obyczajowy You Me Her, bo zaintrygował mnie pomysł. Znudzone swoim brakiem życia seksualnego małżeństwo otwiera się na miłość młodej studentki. Abstrahując od moralności tych ludzi, co jest godne podziwu, to ich odwaga zmienić swoje życie dla tej miłości. Spalić za sobą wszystkie mosty i postawić wszystko na jedno kartę. Nie zważając na trudności, które zmiana życia za sobą niesie. Takiego właśnie męstwa sobie i Wam życzę. Odwagi!

Apokalista, czyli o Świadkach Jehowy i Miłoszu.

Jako nałogowa "serialistka" (osoba spędzająca ogromne ilości czasu na oglądaniu seriali telewizyjnych, oczywiście tych fajnych, nie telenowel, chociaż Zbuntowanego Anioła też w dzieciństwie) napotkałam ostatnio ten: http://www.filmweb.pl/serial/Apokalista-2016-766484

Trailer mnie zachęcił, więc obejrzałam. Żeby za bardzo nie spoilerować: ten przystojniak Joshua Sasse #ciacho (wystylizowany na hipstera, ale mimo tego do schrupania) wierzy, że świat zniszczy asteroida za dokładnie 6 miesięcy. Napotyka spokojną dziewczynę, która stroni od ryzyka. 

Spotkanie to wywołało u niej ogromną zmianę. Za jego przykładem tworzy tak popularną za granicą "bucket list", czyli listę wszystkich rzeczy, tych szalonych i tych osobistych, które należy zrobić przynajmniej raz w życiu. I chociaż przewidywalnie większość tych ekranowych przygód jest strasznie głupia, np. prywatny koncert jakiegoś mało znanego zespołu pod domem bohaterki w ramach przeprosin, skok w ocean z dużej wysokości czy obrzucanie się jedzeniem na przyjęciu, to niektóre postanowienia są warte przemyśleń. Bohater zmierzy się z trudną relacją z ojcem, bohaterka zawalczy o pracę marzeń, oboje zaryzykują związek dwóch kompletnie innych osób.

Ok, wracając do tytułu. O co kaman z tymi Świadkami Jehowy? Podczas pewnego upalnego, letniego dnia, gdy leżałam przed rodzinnym domu i smażyłam na brązowo, przyszły do mnie dwie dziewczyny tego właśnie wyznania i zaprosiły na wkrótce mającą się wydarzyć konferencję o Nadchodzącym Końcu Świata i potrzebie nawrócenia i pamiętania.

Ogromnie mnie rozbawił ten kontrast pięknego dnia i zbliżającej się śmierci. Ale teraz kilka lat później już mnie to tak nie bawi. Ale też nie przeraża. Dlatego staram się stworzyć swoją "listę-wiaderko" i żyć chwilą i żyć tak, jakby to był dziś koniec świata. Bo jak rozkminił sprytnie staruszek u Czesława Miłosza (w "Piosence o Końcu Świata") - dopóki rodzą się pulchne niemowlęta, nie będzie innego końca świata niż dziś:) A co się znajdzie w waszym wiaderku?

P.S. Wszystkiego naj, naj, kobietki!

Prokrastynacja, czyli lenistwo?

Co masz zrobić dziś, zrób jutro! Prokrastynację odkryłam na długo przedtem, zanim to pojęcie stało się modne. Dla niewtajemniczonych:

Prokrastynacja lub zwlekanie (z łac. procrastinatio – odroczenie, zwłoka) – tendencja, utożsamiana z odwlekaniem, opóźnianiem lub przekładaniem czegoś na później, ujawniająca się w różnych dziedzinach życia. https://pl.wikipedia.org/wiki/Prokrastynacja

Choć to na pewno nie jedyne moje zaburzenie (to niezaprzeczalne), było i jest ono najbardziej uciążliwe w moim życiu. Obecnie mając lat 26 (i pół), uważam odkładanie wszystkiego na potem za przyczynę wszystkich moich problemów, lęków, stresów i konfliktów z bliskimi.

Dlaczego więc nie zmienić mojego modus operandi? Ach, gdyby to było takie proste! 
Jestem dziewczyną (a może i już kobietą?) niezwykle impulsywną. Id króluje:) Ale moja spontaniczność i popędliwość ma też sporo zalet:) I choć często zwycięża słomiany zapał, teraz postanawiam uroczyście, że zacznę żyć tak, jakby jutro nie było #notommorow;p

Co spowodowało ten mój zapał? Suma wielu różnych inspiracji. A ponieważ ma to być blog, a nie książka, to na tym na razie zakończę, a o całej reszcie opowiem później. No co? Ups, znów prokrastynacja! No nic! Idę żyć:) To be continued...